تو چرا غمگینی ؟

تو چرا غمگینی ؟

چرا آزرده خاطر و ناراحتی ؟ چرا ملول و پکری ؟ چرا هوای دلت ابری و بارانی است ؟ چرا خسته و بی حالی ؟ از چه خشمگین و رنجوری ؟ از که می نالی ؟ از چه می ترسی ؟ از چه می گریزی ؟ پرده های تاریکی را از چشمانت کنار بزن . دستی به شیشه گرد گرفته دلت بکش . پنجره هایت را باز کن . دلتنگی مکن ! بهار را در خزان بنگر . شادی را در اشک ها بیاب . الماس از خاکستر بردار . اگر تو نمی توانی جهان تاریک را روشن کنی ، اگر تو نمی توانی گذشته را برگردانی ، اگر تو نمی توانی آسمان و زمین را جور دیگری بسازی ، پس برای چه غم خوردن و ناله سردادن .  اگر نمی توانی  تقدیرهای رفته را بازسازی کنی ، اگر سرنوشتت همین بوده ، برای چه زانوی غم بغل کرده ای ؟ اگر تو چون برگی در سیلاب افتاده ای برای چه ناخرسندی ؟ اگر پر کاهی در مصاف تند باد ، چرا با ابر و باد می جنگی ؟ آیا تو می توانی قوانین را جابه جا کنی ؟ آیا می توانی مسیر رودخانه ها را تغیر دهی ؟ مگر خورشید و ماه به خواست تو طلوع می کند ؟ مگر تو مسئول همه خرابی های دنیا هستی ؟  پس خرسند و شادمان باش .

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای     که بر من و تو در اختیار نگشاده است

اگر زمانه را تو می سازی ، اگر آینده همان راهی است که می روی و خانه ای است که الان داری آجرهایش را بر هم می گذاری ، ز چه رو غمگینی ؟ اگر می دانی و می توانی و عمرت به آخر نرسیده ، ز چه رو می نالی ؟ اگر همه پل های پشت سرت را خراب نکرده ای ، اگر راه بازگشت همیشه هموار است ، ز چه رو نشسته ای ؟ اگر تو فرزند زمین و همسایه آسمانی و سازنده زمین و زمانی ، ز چه زو دلمرده ! اگر آتش گناهی روشن کرده ای ، آب ندامتی بریز تا شادمان گردی . اگر کسی را از دست داده ای ، کسان دیگری داری . اگر هیچ کسی نداری ، همه کس را داری . اگر فکر می کنی  کسی برایت اشک نخواهد ریخت ، بدان که دلها و فرشتگانی  همراه تو می گریند .  تو تنها نیستی ، همسایه خورشیدی . تو ستاره های پاره پاره نیستی ، تو ستارگان جهانی  . اگر گوشه ای نشسته ای و از افسردگی می نالی ، بیا بیرون و رویش جوانه ها را بنگر . به آهنگ ناپیدای هستی گوش بده . اگر بیرونی و از گشت و گذار وعشرت و لذت خسته شده ای ، بیا تو و درونت را بنگر و دمی باخودت انس بگیر و دمی با آن گوهری که آزرده ای همدمی کن  . بگذار کمی کبوتر دلت بر آشیانه اش آرام و قرار گیرد . دمی به صداهای دلت گوش بده ، همه غصه ها را فراموش خواهی کرد .  تو هنوز عمری طولانی در پیش داری ، گذشته فیلم کوتاه و میان پرده ای از سریال طولانی زندگی ات بوده ، بهترین صحنه های فیلم زندگی ات در پیش است . تو هم هنرپیشه خوب زندگی خواهی شد و هم آهنگساز خوبی برای بارش باران حوادث و رخدادها . چرا که تو هم تهیه کننده و هم کارگردان سریال باشکوه زندگی هستی . پس ز چه رو غمناکی . ز چه روافسرده . ز چه رو دلمرده . تو اسیر هیچ تقدیر حتمی نیستی ! اگر تقدیری در کارست ،  قلموی رنگین تقدیر الهی به دست تو برایت جلوه گری می کند . هیچ کس نمی تواند سرنوشت تو را رقم بزند . تویی آن انسان بزرگ که همه جهان سایه ای از وجود توست .  پس برای چه نگرانی و از که می ترسی . اگر فرصتی از دست داده ای چه فرصت های طلایی که در پیش داری . اگر عزیزی از دست داده ای ، او در بیکرانه زمان و فراسوی مکان در آن چشم انداز جانفزا دارد به تو می خندد . دارد به تو می گرید که چرا دنیای خودت را چنین تنگ و سیاه کرده ای . چرا پنجره هایت را به سوی افق های پهناور گیتی بسته ای . چرا خاموش و بی حالی و چرا بیکاری . بیکاری ملالت آور است . پرگویی ملالت بار است . پر خوری و خوش باشی و سرمستی دیوانه وار ملالت خیز است . ملالت  بوی مرگ می دهد . سبکبال باش . چون پرندگان . بارهای اضافی همه غصه ها و کینه ها و هذیان های روحی و فکری را بیرون بریز . بگذار بال و پرت گشوده شود . در گذشته ها ماندن ، از دست دادن آینده ای است که هم اکنون داری به سویش می روی . اگر فکر می کنی  بازی خورده ای ، دیگر بازی مخور و سادگی و خامی نکن . بازیگران زندگی  بیشتر از بازی خوردگان اسیر بازی های خویش اند . آنان در دام های خود به نوعی گرفتارند . بیش از آن که به درهای بسته فکر کنی دنبال درهای باز بگرد . حتما کاری هست که نکرده ای و می توانی بکنی و نیرویی در تو هست که هنوز به کارش نگرفته ای . کلیدی هست که هنوز آزمایشش نکرده ای . بجوی و بکوش و بیندیش که اگر شانس و اقبالی هست با جوینده و کوشنده است . اگر فکر کنی که در چاله ای در چاه خواهی افتاد و اگر بیندیشی که شکست خورده ای خرد خواهی شد و اگر تصور کنی باخته ای بیشتر خواهی باخت . هر چه بخواهی و هر فال بد یا خوبی که بزنی همان طور خواهد شد . هر چه انتظارش را داشته باشی  همان را خواهی یافت . آن که نگران است  نگران تر خواهد شد و آن که امیدوار است امیدوارتر خواهد گشت . یاس و ناامیدی بن بست ذهنی توست نه بن بست جهان پهناور . پاهای تو ممکن است در مرداب گیر کرده باشد اما دست های توانمندتری همیشه پشتیبان توست . به وسوسه هاس بداندیشان گوش مسپار . مثبت اندیش باش تا واقعیات را نیکوتر بیابی و منفی باف باش تا مصیبت های بیشتری بر سرت ببارد و یکی از آنها همین نگاه تاریک توست . یاس و افسردگی و فال بد زهر جانکاهی است که چهار ستون جان و تن آدمی را می پوساند .توقعات اضافی را از خود و دیگران کم کن تا آسوده شوی . در حد ظرفیت واقعی خود و اطرافیانت از آنان انتظار داشته باش . وسواسی را رها کن و به پاکی ها یقین داشته باش . همیشه باران زیبای آسمانی همه زباله های زمینی را می شوید و با خود می برد .  بگو و بخند و گره از جبین بگشای . شاد باش و خرسند . دغدغه های بیهوده را از دلت جارو کن . اگر بر دنیا خشم بگیری بر تو خشم خواهد گرفت . اگر به روی دنیا بخندی به رویت خواهد خندید . اگر عبوس و بی حوصله باشی مطمئن باش دیگران هم آینه دق تو خواهند شد . اظهار مهر کن تا محبت دریافت کنی . ببخش تا بخشوده شوی . دنیا همان دنیای توست . دنیای بیرون از تو اگر همه جایش شادی و شیرین کامی باشد برایت به کلی بی ثمر خواهد بود زیرا دنیایت تلخ و تاریک است و دنیای تو همان عالمی است که برای خودت درست کرده ای . یعنی برنامه ها واحساسات و اندیشه ها و زندگی تو . زندگی همیشه آب گل آلود نیست . به زندگی ایمان داشته باش . خودت را باور داشته باش . به آینده زیبا ایمان داشته باش . به  چشمهایی که همیشه با نیروی جادویی خویش با مهر پدرانه و صمیمیت مادرانه و محبت دوستانه ، نظاره گر تو، یاور تو ،در کنار تو و همدم تنهایی توست ، ایمان داشته باش . او می تواند همه زغال های گناهانت را به الماس تبدیل کند . او می تواند دنیایت را رنگ دیگری ببخشد . زندگی چنان که فکر می کنی نیست و چنان نمانده و چنان نیز نخواهد ماند .