راز تنهایی

تنهایی که من از آن سخن می گویم تنهایی آدمهای بی کس و بیمار و افسرده و منزوی یا آواره و رانده شده نیست . تنهایی غریبانه و سوگمندانه نیست . این تنهایی راز عمیق و نهایی وجود همه ماست . همه ما شخصیت منحصر به فردی داریم و در بودن خویش و زیستن واقعی خویش تنهاییم . درک و تحمل تنهایی اگر از جبر زمانه و ناتوانی و بدبختی و بی وفایی نباشد یک توانایی عظیم است . خیلی ها نمی توانند ده دقیقه با خود تنها بمانند . زیرا تنهایی اندیشدن به خود و بودن با خود و رفتن در جهان خود است . امروزه اگر کسی چند دقیقه با خود تنها مانده و به شاخه گلی خیره شود و به خویشتن بیندیشد بیمارش می خوانند و می انگارند که حتما دردی دارد و مرتب سوال پیچش می کنند که چه اتفاق بدی رخ داده است ! من افراد زیادی دیده ام که در اوج ارتباطات اجتماعی از تنهایی خود می نالیدند و علی رغم این همه ارتباط با دیگران خود  را انسانهایی تنها می انگاشتند و شگفت آورتر این که شغل خود را علی رغم تنوع و فراوانی ارتباط با دیگران شغلی منزویانه می خواندند و می گفتند که شغل ما شغلی است که با آدمها بیش از چند دقیقه نمی توان ارتباط یافت که آن هم سطحی و گذراست . تنهایی راز نهایی وجود من و توست . ما تنهاییم و تنهایی را شاید گاهی لمس کنیم اما حقیقت آن را به ندرت درک می کنیم . شاید تنهایی سرنوشت نهایی همه ما باشد . اما آدمیان در تنهایی خود دایره وجود خویش را در قبض و بسط شدید و متنوعی می یابند و پاسخ معما این جاست .بعضی در تنهایی خود را از یک استکان  کم حجم تر حس می کنند و بعضی در همان تنهایی  ِخود را دریای مواج و خروشانی می یابند و هرگز احساس تنهایی نمی کنند . تنهایی هرکس به گستردگی روح و افق ذهن و فراخنای اندیشه و احساس او تفاوت و متنوع می یابد . گاهی دنیای بیرونی افراد خیلی بزرگ و رنگین است اما خود را از درون در یک قفس حیلی کوچک زندانی می بینند . و کسانی هم هستند که در هفت آسمان یک ستاره ندارند اما هزاران خورشید و ماه در گوشه ای از چشم انداز درونی شان برق می زند و جلوه نمایی می کند و به تنهایی جهان بزرگ پرهیاهویی هستند که برایشان تنهایی مفهومی ندارد .