پیام مبعث

          


     

پیام مبعث

در شامگاه تاریک بشریت مردی از راه می رسد با کوله باری از نور . مردی از دیار روشنایی ها . با لطافتی همانند گلبرگ ها و ابرها و قامتی به صلابت و عظمت کوهها . دور همچون خورشید پرفروغ ، نزدیک همچون پدری مهربان و تلاشگر ، با دلی به وسعت تاریخ و عقلی به اندازه همه خردها و بیشتر . مردی که صدای بلند ترین فریادهایش هنوز هم دلهای تبهکار را می لرزاند و نرم ترین رفتارهایش همه دلسوختگان را به سوی خویش فرا می خواند  و مردانگی هایش از پی قرون و اعصار دل تاریخ را می شکافد و امروز و فردا را پشت سر می گذارد . مردی که دوست صمیمی بچه ها بود و حامی سرسخت زنان . مردی که علی را از دو سالگی در کنار خود پروراند و چنان دلیرمرد حکیمی به جهان هدیه نمود که گوهر شبچراغ وجودش همتایی در جهان نیافت . مردی که خونش در رگهای حسین بن علی جریان یافت  و در قلب مهدی . او بود که مهدی را بالاترین سمبل امید و مقاومت و نگاه به آینده  قرار داد و در آماده باش همیشگی انسانیت ،‌ پشت و پناهی برای نیکان و درماندگان و در کمینگاه اهریمن صفتان . من از مردی سخن می گویم که هنوز هم از شهر خویش ، مدینه بر سراسر جهان سایه انداخته است و بر دلهای میلیونها نفر حکومت می کند و پیروانی دارد صبور و باصلابت و نرمخوی و اندیشه ورز و خدا دوست و حق جوی که مشعل دین و آیین وی را که آیین همیشگی انسانیت است ، در جهان امروز روشن نگه داشته اند . مردی که یک تنه از میان کویر بی حاصل عربستان به پا خاست و به این خاک بی حاصل تقدس و برکت بخشید و یک آیین جاودانه را در جهان پایه گذاری کرد که حاصل جمع همه آیین ها بود .  او آیینه دار خدا بود و کلید دار گنجینه هایش . مردی که روح پاک و زلال آسمانی اش و نفس گرم مسیحایی اش ،  سبب گشوده شدن دروازه های ملکوت گشت و هزاران آیینه و الماس از سخنان خدا بر زمین سرد و جهان بی روح بشری بارید و بدین ترتیب ،‌ مردگان را زنده ساخت و بیماران را شفا بخشید و عقل ها را از مرداب ها بیرون کشید و به گلزارها و چشمه سارها برد . مردی که نگاهش به ابدیت دوخته شده بود ، اما در زمین راه می رفت و در میان مردم بود ؛ اما دلبسته رسوم زمینی نبود  . نفسش حیات بخش بود و کارهایش انسان ساز . هر سخنش ستاره ای بود که ظلمت دلها را می شکافت و هر رفتارش پنجره ای بود که به سوی بهشت باز می شد . وجود وی بزرگ ترین و محکم ترین برهان بر اثبات خدا و رستاخیز بود و رساترین دلیل بر حضور دوستانه خدای بزرگ در همه جای زندگی  و در کنار همه انسان ها و درون همه خانواده ها . او مردی بود که از گمراهی و تبهکاری و شوربختی انسانهایی که با عشق و علاقه به سوی آتش دوزخ می شتافتند ،‌ گریان و هراسان و نگران بود و نالان و اشک ریزان . چنان چه در آیتی ( شعرا : 3) به کنایه از وی انتقاد شد که مبادا به خاطر نگرانی از سرنوشت کافران ، از شدت غم و غصه دار فانی را وداع کند .  او یک تنه با برهان محکم وجودش میلیونها نفر را به خدا و رستاخیز مومن و معتقد ساخت . مردی که با دلی دردمند ، آماج همه گرفتاری ها بود و همیشه لبانی متبسم داشت و با دامنی پر از شادی و شعف راه می رفت .  مردی که سخنش حکمت بود و سکوتش اندیشه و عبرت . مردی که مطالعه و تفکر و نوشتن و اندیشیدن را ،‌ نیایش بزرگ تری در پیشگاه خدای جهانیان می دانست و پیوسته دشمن سستی و تناسایی و جهل و حماقت و خرافه پرستی های رایج بود . بسیاری معتقد بودند که پیرو اویند و خود را از امت وی می دانستند  ؛ اما وی آنها را از خود و امت خود و پیرو خود نمی دانست و دهها بار در باره چنین کسانی فرمود : چنین کسانی از من نیستند یا خدا و رسول از چنین کسانی بیزارند . از این جمله بودند  عبادت پیشگانی سرسخت و مصمم و متعصب در دین و احکام و عبادات و فاقد بصیرت دینی و دنیایی که آنان را از دین و آیین خود بیگانه می دانست . چنان که در باره خوارج با همه عبادت پیشگی و قرآن خوانی و حساسیت های سخت دینی شان فرمود : آنان همانند تیری که از کمان بگریزد ،  از دین من خارج خواهند شد . آن روح بزرگ ، یگانه مردی بود برای همه دوران ها . مردی فراتر از سقراط و افلاطون . مردی در سلک پیامبران ، که هم  پیشتاز آنان بود و هم آغازگر خط رسالت در جهان . چون وی اولین نور و عقل و قلم آسمانی بود که آفریده شد و زندگی انسانی با آن آغاز گشت و هم پرچمدار و قافله سالار خط سفیران الهی بود و خود عصاره وجود انبیا و از این رو ،  کتاب و پیامش مشتمل بر حکمت جاودانه همه ادیان الهی و جامع همه رازهای آسمانی گشت . 

                            در این ره انبیا چون ساربانند        دلیل و رهنمای کاروانند

                            از ایشان سید ما گشته سالار       هم او اول هم او آخر در این کار

                           نام احمد نام جمله انبیاست        چون که صد آمد ،‌ نود هم پیش ماست

 وی با دوست ودشمن چنان بزرگوارانه و خردمندانه و با عشق و صبوری و متانت ،  مدارا می کرد که همیشه ضرب المثل عالی ترین روشها و منش های اخلاقی بود ؛ بلکه واقعیت اخلاق چیزی نبود جز حرکات و سکنات وی . عرفان چیزی نبود جز حالات و مقامات او و سیره و سنت او . او یک نفر نبود . یک عرب در قالب محدود خویش نبود . او به تنهایی دنیایی بزرگ بود ؛ بزرگ تر از همه دنیاهای انسان های کوچک زمینی . او نسیم حیات بخش خدایی بود . او دریای مواج روح و معنویت بود . او ابر رحمتی بود بر سر جهانیان . او سازنده یک فرهنگ جهانی و پایه گذار یک تمدن باشکوه بود و درون مایه تمدن فعلی بشر و صدای حق طلبی انسانهای امروز نیز گلبرگهایی از گلستان اوست .  او محمد مصطفی بود .

                         درود خدا و فرشتگان و پاکان بر او و طریقتش و یاران پاک و خاندان مطهرش .