از بازیگری تا نقش آفرینی

                از تماشاگری تا بازیگری تا نقش آفرینی

 اکثر ما انسان ها در هر جایی که هستیم و هر نوع سرگرمی و شغلی که داریم ، بیشتر علاقه داریم که در صحنه زندگی تماشاگر آرام و ساکت و بی حرکت خوبی(!) باشیم . به نظر می رسد که ما نه تنها در میادین ورزشی یا مراکز علوم و فنون ،  بلکه ‌در محافل دینی و مذهبی و در عرصه فعالیت های اجتماعی و سیاسی یا در فضای کار و شغل و حتی سرگرمی هایمان و در یک کلام همه زندگی مان  «تماشاگری» ساده بیش نیستیم . البته باید دید نمره ما در تماشاگری چقدر است ؛ خیلی فرق است بین تماشاگری یک طوطی یا میمون یا بز اخفش (‌ که چشم و گوش دارند و به ظاهر مانند ما آدم ها به جایی و چیزی نگاه می کنند ) و شخصی که 95% وجودش فلج است و شخصی که همه وجودش دقت نظر و نکته سنجی است و سراپا چشم است و گوش . اما در نهایت ما از حد یک تماشاگر خوب فراتر نمی رویم . در ارتباطات و درس مدرسه و دانشگاه و در هنر زندگی و عرصه دینداری شاید حاشیه نشین و نظاره گر خوبی باشیم ، ولی بازیگر خوبی نیستیم . البته از فوتبال گرفته تا سیاست بین المللی ، در همه چیز داوری و اظهار نظر فنی (!) و کارشناسی می کنیم و از هیچ کسی هم واهمه ای نداریم .  بالاتر و برتر از تماشاگری ،‌ بازیگری است و بازیگرانی که فراتر از حد تماشاگری فیلم و مشاهده صحنه گردانان زندگی  ، واقعا نقش عالم یا هنرمند یا سیاستمدار یا دیندار یا نقش پدر و مادر و دوست و عاشق را بازی می کنند . بازیگران هم نمرات یکسانی ندارند و از بازیگران سیاهی لشکر که گاهی نقش جسد یا رهگذر را بازی می کنند ، تا نقش های درجه یک و محوری و از نقش های درجه سه و چهار گرفته تا درجات چند هزارم . هرکس که در میدان ورزش لباس ورزشی به تن دارد و جست و خیز می کند ، ممکن است ورزشکار خوبی نباشد ؛ چنان که هر هنرنمایی هنرمند نیست ؛ هر کس که نقش دیندار را بازی می کند ، لزوما دیندار نیست ؛ همان طور که هرکس دکترای ادب فارسی یا انگلیسی دارد ، لزوما شاعر و ادیب خوبی نیست یا دست کم ممکن است گوینده و خوانند خوبی برای متون ادبی نباشد ( هر چند که معمولا فکر می کند که در اینها نیز بهترین است) .

      میلیاردها نفر در دنیا فقط تماشاگرند و هزاران تن بازیگران صحنه ها و تنی چند نقش آفرینان زندگی . البته نقش آفرینان هم به بازیگران نقش ها نیازدارند و بدون تماشاگران هم بازیگران دوام نمی آورند . 

• اگر زندگی بازیچه است در بازی زندگی هرکس سهمی دارد یا می تواند داشته باشد ؛ سهم من و تو چیست  ؟
• اگر زندگی ، فراتر از یک «شوخی» و عرصه هنرنمایی ماست ، باید دید هنر من و تو در چیست ؟
• اگر زندگی فراتر از «جدی» یک «حقیقت تکرار ناپذیر متعالی» و «فراخنای لایتناهی» است ، باید دید که من و تو چه باید بکنیم و چه می توانیم و چه طرحی در ذهن و دل و چه توانی در بازو داریم ؛‌ چه بنایی را ویران می کنیم و چه بنایی می توانیم بسازیم ؟