ضرورت و فواید سیاسی کاری یا کار سیاسی

           

ضرورت و فواید سیاسی کاری یا کار سیاسی :

1 . سرگرمی : با توجه به اهمیت تفریحات سالم و مشغول کردن خودمان و دیگران در اوقات فراغت ، امروز در همه کشورها ، مخصوصا در ایران عزیز ، کار سیاسی یا سیاسی کاری حتی اگر سودهای بیشمار دنیوی هم در پی نداشته باشد ، سرگرمی کوچه و بازار و نقل همه مجالس است و در هر محفلی باید بالاخره عرض اندام کرد و نظر سیاسی خودمان را ارائه داد . نمی شود که در مسائل استراتژیک مملکت هیچ نظری ندهیم . در هر مساله سیاسی عرض اندام کردن - حتی اگر هیچ اطلاعی نداشته باشیم - ( همانند عدم ارائه بلیط یا انداختن زباله از ماشین به خیابان )  نشانگر شخصیت ماست و در اوقات فراغت سرگرمی شیرین و مهیجی است . خیلی اکشن تر از فیلم های پلیسی . مخصوصا مچ گیری های سیاسی و گیر سه پیچ سیاسی و پوست موز زیر پای حریف انداختن و پته اش را روی آب ریختن و یقه اش را جر دادن که عجب حالی به آدم میده !!!!  همین خبرهای داغ است که تیراژ روزنامه ها و فروش آنها را صد برابر می سازد و سبب می شود که بینندگان سایتها و وبلاگها از شماره بگذرد .  

                                             

2 . دفاع از دوستان هم جناحی و هم خطی عزیز  : مروت و مردانگی و معرفت حکم می کند که ما سر قول و قرار و حساب کتابمان بمانیم  و به قَسَمی که خورده ایم عمل کنیم و از دسته جاتی که بدان وابسته ایم و نان شان را خورده ایم یا خواهیم خورد ، بی برو برگرد دفاع کنیم .  حرف مرد در ایران یکی است و ما تا اخر روی حرفمان ایستاده ایم و معلوم است که اگر کسی قرار باشد خطا کند و نقد پذیر باشد ، ما نیستیم ( چون پرونده مان پاک پاک است ) بلکه جناح مقابل ماست که مسبب همه بدبختی های کشور بوده . اعتراف به خطاهای دوستانمان و انتقاد از آنان و نفی مطلق گرایی ، خلاف جوانمردی و ادب حزبی و اصول دیپلماسی است ؛ تازه به خطاهایمان اعتراف کنیم که چه ؟ که آب به آسیاب دشمن ( یعنی احزاب و گروه های دیگر )بریزیم یا خوراک برای رسانه های استکباری فراهم کنیم ؟! مگر مغز خر خورده ایم یا بیکاریم ؟!!!

3 . رفتن دنبال دود و بوی کباب سیاست هم خودش جاذبه دارد ؛‌ اگر چه به کباب نرسیم و ببینیم خر داغ می کنند . درست است بازی سیاسی اومد و نیومد داره ، ولی اگر زدیم و گرفت چی ؟ آن وقت ماییم و هزار و یک آرزو که می شود عملی شان کرد . اگر بالاخره دست ما هم به قابلمه ای بند باشد چه آشی که نخواهیم خورد ؟ چه رسد به این که دستمان یا دست یکی از دوستانمان  به وزارتی وکالتی مدیریتی معاونتی بند شود . وای چی می شه اگر این طوری بشه ! البته اکثر کارهای سیاسی و حواشی آنها از کره و ماست و پنیر و سرشیر خالی نیست . چون یا ما پیروز می شویم و نونمان توی روغن است یا شکست می خوریم و مثلا نهایتش این است که به زندان برویم ؛ خوب خود این هم افتخار دیگری است و شهرت و مقام دیگری ! چون اولاً شهرت جهانی کسب می کنیم و خیلی ها ما را ساپورت خواهند کرد و بعد خاطرات زندان را هم چاپ می کنیم و هم خرج خودمان را در می آوریم و هم مقام و منزلتی برای خود ودوستان دست و پا می کنیم . اونور مرز هم که برویم الی ما شاء الله آش برای خوردن خواهیم داشت  .   

4 . نه از سیاست می توان گریخت و نه سیاست تو را به حال خود رها می کند  :  چون سیاست یا شیطانی است یا رحمانی . سیاست خنثی همان سیاست ملکه الیزابت است که سلمان رشدی را شوالیه می سازد و توی دهن همه مسلمانان و متعهدان عالم می زند . یا سیاست لائیک ترکیه که پیروزی اسلام گرایان را با قدرت نظامی و سیاسی سکولارها باطل اعلام می کند . بین حق و باطل مرزی نیست . البته حق و باطل هم امروزه درصدی و قاطی پاتی شده و حق خالص و باطل محض کمیاب است . ولی باید همان درصدها را هم خوب شناخت . در هر حال ، تاریخ نشان نداده که سیاست دست از سر کسی برداشته باشد و به هیچ شکل نمی شود از سیاست فرار کرد . چون یا سیاسی هستی و در وسط میدانی و یا برای کسی رای جمع می کنی یا به کسی حمله می کنی و محکومش می کنی و به نفوذ و قدرتش ضربه می زنی و در نتیجه به رقیبش کمک می کنی و یا این که سکوت می کنی و گوشه ای می خزی تا از سیاست رهایی یابی که خود این کار هم از سیاسی ترین کارهاست ؛ چون میدان را به دست مردان سیاسی یا بازیگران سیاسی سپرده ای و این بیشتر برایشان مفید است .

                            

5 . سیاست و دیانت مثل شیر و شکر (یا کارد و پنیر ) به هم آمیخته و مثل جسم و روح از هم جدا شدنی نیستند  :  منتهای مراتب ، سیاستِ برخی با دیانتشان به هم آمیخته ( البته هم سیاست و کیاست و مدیریت مراتب و درجات دارد و هم دینداری و دین فهمی و تعهد و اخلاص درجه بندی دارد ) . سیاستِ بعضی دیگر با کم دیانتی یا بی دیانتی شان قاطی پاتی شده ؛ یعنی دین و دینداران موی دماغ سیاسی کاری شان شده و با شخص دیندار کار ندارند با هر دینداری که سکان سیاست را به دست بگیرد مخالفند . مگر آن که بی خاصیت باشد و دین را به دنیا بفروشد و یا آن را به روغنی برای صاف کردن چرخ های لودر و بولدزر قدرتهای جهانی تبدیل کند . به هر صورت ، نه سیاسی ها دست از دین و بی دینی بر می دارند و نه دینداران ( چه دینداران واقعی و صادق و چه دین فروشان ریاکار و متظاهر ) دست از سیاست و دنیا می کشند . کسانی هستند که سیاست را برای معنویت و آخرت خودشان و آبادی دنیای دیگران می خواهند و تعدادشان خیلی کم است . البته کسانی هم هستند که به سبک  "هم خدا و هم خرما"  ، هم آخرت را می خواهند و البته خیلی جدی و صادق نیستند و هم سفت و سخت با تمام وجود با چنگ و دندان به قدرت و سیاست چسبیده اند و ول کن هم نیستند و بین دنیا پرستی و قدرت طلبی و طلب خدا و آخرت گیر کرده اند و دینشان ظاهری و پوشالی است یا به تدریج ظاهری و پوشالی می شود و قدرت طلبی شان آشکار و عیان . در هر صورت – چه برای خدا و چه برای شیطان - کار سیاسی از سرنوشت سازترین امور اجتماعی است . اما این سیاست ، آدم هایی می خواهد خدایی خدایی یا شیطانی شیطانی یا شلم شورابای هفت رنگ یک بام و دو هوا . عوام فریبانی با شعارهای تند و داغ ولی توخالی .ریاکاران و متظاهران و فرصت طلبان زیرک روزگار . رندان هفت خطی که روی هیچ حرفشان نمی توان حساب کرد . بالاخره یا باید علی و سلمان و ابوذر باشی و یا بوش و معاویه و ابوموسی اشعری . عیسی یا دجال . دریا و موج یا مرداب و کف های توخالی متعفن . شفاف و صادق مثل هوای پاک و پنجره و آینه . شیر یا آفتاب پرست یا روباه و یا گوسفندان صمیمی . زیادند سیاسی کارانی که می خواهند دینداران را از جهان سیاست بیرون کنند و برایش تحلیل های گسترده دینی (!) و سیاسی و علمی و فرهنگی دارند ولی همه اش کشک است و این کشک برای آشی که پخته اند لازم می باشد . چون سیاست علم و فن کسب و حفظ و نگه داشتن قدرت است و البته از هر چیزی هم برای حفظ قدرت استفاده می کند ولی تاکنون تاریخ نشان نداده که سیاستمداری با انتقادها و تحلیل های علمی یا دینی دیگران از قدرت کناره گیری کرده باشد ، مگر آن که تحت فشار اجتماعی و سیاسی قرار گرفته یا ترسیده و بریده باشد و یا فصل زندگی اش به سر آمده باشد .