شمع بی فروغ کجا جان آفتاب کجا ؟

خدا نور است . روشنی دل و دیدگان است . فروغ جان و جهان است . پرتو هستی و حیات است . خدا خود برهان مبین و نور آسمان ها و زمین است . کسانی که  دل هاشان از این نور پر فروغ محروم است خدا را در لابه لای کتاب ها و میان براهین و استدلال ها می جویند و چه بسا که به خدا نمی رسند بلکه به اشباح و اوهام ذهنی و یا توهمات  شیطانی می رسند و سر از سفسطه هایی در می آورند که به قول تورات « احمق در دل خود می گوید خدا نیست » اما آفتاب را به اثبات حاجت نیست . اهل ایمان را به براهین فیلسوفانه نیاز نیست . چرا که دین عبارت است از جانبازی در راه جانان و عسق مردانه و بی شائبه به حق و حقیقت و کمال خضوع و بندگی و معرفت و معنویت .  اهل کفر هم که سر در پندارهای واهی و زمزمه های شیطانی دارند و در ذهنیت تاریک آنان از نور خدا خبری نیست . در فلسفه و اندیشه و دانش آنان قداست و معنویت و خدا ارج و قرب و فروغی ندارد .  به سخن حسین بن علی خدا از دلایل و براهین روشن تر است و اگر دلایل از فروغ کمتری برخوردارند آیا با شمع می توان اشعه لایزال و جهان تاب آفتاب هستی را اثبات کرد ؟  زهی خیال باطل !