دیگر ز تلخی ها مگوی

دل را به نور حق بشوی      دیگر ز تلخی ها مگوی

هر گاه خبر دردناکی از فجایع اجتماعی می شنوم تار و پود فکرم در هم می ریزد و ذهنم تا یک هفته تیره و تار می شود و گاهی از آدم بودن خودم شرمسار می شوم . زیرا فکر می کنم که آنها هم چون من آدم بوده اند .  دیگر نمی خواهم هیچ خبری در باره قتل و جنایت بخوانم . دیگر نمی خواهم در روزنامه ها و سایت های حادثه دات کام یا قاتل دات کام و حتی فیلم ها شاهد مرگ فجیع کسی باشم . همه دنیا پر است از خبرهای دردناک  از دلهره از بدبختی از تباهی و پوسیدگی .  گاهی سایت هایی را مشاهده می کنم که با نیروی عجیب با یک حس غریب و با سرمایه های هنگفت و فریادهای جهان آشوب در پی تکفیر و نابودی و محکومیت و نفی و مرگ گروه ها و قومیتها ومذاهب و ادیان دیگرند .
نمی خواهم از بگو مگوها و بی وفایی ها و جدایی ها و دعواها و کینه توزی هاحرف بزنم . می خواهم خوب بودن را تجربه کنم . می خواهم چون آفتاب به همه پنجره ها و اتاقهای همه انسانها بتابم . می خواهم لبخند زدن صادقانه و صمیمانه و آشتی کردن زودهنگام را از کودکان یاد بگیرم . می خواهم با نسیم بهاری حرف بزنم و با گلبرگ ها نفس بکشم . می خواهم لطیف و سیال و سبکبال بودن را از ابر بیاموزم . می خواهم زندگی را در زیبایی ها و خوبی ها و گذشت ها بجویم . می خواهم انسانها را جور دیگر ببینم .واقعا هم جور دیگری هستند .  نمی خواهم عواطف را به مذبح ببرم . نمی توانم روح زیبا و سپید انسانها را زخمی و خونین ببینم . نمی توانم به چشمان اشکبار کسی نگاه کنم .  




نمی توانم هنگام لمس دردهای دیگران بی خیال باشم و لبخند بزنم . نمی خواهم از پنجره  زندگی های ارزان قیمت و پوچ بعضی آدم ها دنیا را سیاه و ارزان ببینم . نمی خواهم با دلدادن به هوسها شاهد درد کشیدن های جانگداز باشم . می خواهم با همه آدم ها حتی با بدترین ها یشان از آن روی خوب دیگرشان روبرو شوم . می خواهم به جای وارد شدن به اتاق های متروک و  متعفن روح بعضی ها پنجره هایشان را رو به چمنزار بگشایم و آنها را به مهمانی آفتاب ببرم .
همه آدمها ته دلشان خوبند و من جویای آن ته مانده های انسانیت و عاطفه ام . در ساختمان مخروبه و عفونت زده بعضی آدم ها اتاق زیبای کوچکی هست که از آنجا می توان به باغهای زیبا راه یافت و قدرت همه دنیا را در دست گرفت . آنجا پنجره ای هست که به سوی  همه زیبایی ها باز می شود .
پس از این دیگر هیچ گلی را له نخواهم کرد و روی هیچ چمن عاطفه ای پا نخواهم گذاشت . بعد از این دیگر با هذیانهای روحی قرار ملاقات نخواهم گذاشت . بعد از این هیولای خشم و شهوت را از شهر آدمها خواهم راند . بعد از این کمتر خواهم خوابید .بعد از این از خواب بیدار خواهم شد . کاش روزی بیدار شوم . کاش الان هم خواب نبودم .