گلهای شادی در هفت سین مهربانی

         
                                                                                  
                                        

شاد باش ای عشق پرسودای ما     ای طبیب جمله علتهای ما

باز هم عید دارد از راه می رسد و بوی بهار و شادمانی و تحول گسترده ای در زندگی و طبیعت احساس می شود .عید و تعطیلی های آن شاید فرصت نیکویی باشد برای تجربه شادمانی ها . برای این که شادی را عمیق تر و وسیع تر حس کنیم تصور می کنم که باید :
۱ . سعی کنیم واقعا شاد باشیم و شادی را از رویا و خیال و تصورات به واقعیت بدل کنیم . به جای بازی کردن نقش آدم های شاد حقیقت شادی را به زندگی ببریم و در شادمانی کاملا طبیعی و ساده عمل کنیم . به جای آن که تنها قیافه خودمان را زورکی شاد نشان دهیم از صمیم قلب مسرور باشیم تا چهره مان هم نشانگر شادی صمیمانه باشد . کمی به عاطفه و احساس و خیال ارزش قائل شویم . زندگی خشک نیست . آدمها فسیل یا پیچ و مهره نیستند . زندگی همه اش کار و درس و اداره نیست .
۲ . شادی عمیق تر آن است که از اعماق روح و عمق وجود آدمی سرچشمه بگیرد . شاید لازم باشد با وضع و حال آشفته ای که داریم سر و سامانی به آن پستوی آشفته روحمان هم بدهیم و خانه تکانی روحی هم بکنیم . اگر شادمانی عمیق نباشد و با اعماق روح تماس نگیرد مانند امواجی سطح دریای وجودمان را نوازش داده و به زودی محو خواهد شد و در آن لایه های زیرین جان و روانمان بس فریادهای دلخراش و ناله های بی جواب که در سکوت و تنبلی و بی حوصلگی مرگباری را باید تحمل کند .
۳ . شادی میوه روابط اجتماعی است . پس باید خودمان شاد باشیم تا در آینه جمعیت پیرامونمان شادی را حس کنیم . و بیشتر از طلب شادی از دیگران هر چه بیشتر مایه شادی آنان شویم تا در بازتاب شادمانی های بی انتها غرق گردیم . آری : عالمی را شاد کرد آن کس که یک دل شاد کرد . مخصوصا اگر آن دل دلی دردکشیده و داغ دیده ای باشد . دل مادران که جای خود دارد .
۴ . شادی واقعی انسان در گرو شادی طبیعت است و شادمانی گلها و گیاهان و هوای  تازه بهاری در پی شادمانی فرشتگان است و این در اصل و اساس خداست که همه را می خنداند و می گریاند . چرا که سر نخ همه خنده ها و شادی های ماندگار به دست قدرت لایزال حق تعالی بسته است . شادی عمیق تر روح ما نیز بدون رضایت الهی به نوعی شادمانی نمایشی و تلقینی و آبکی بدل خواهد شد . شادی های آمیخته با عصیانگری و غفلت از خدای بزرگ گاهی از دردها و غم های جانکاهی سر در می آورد : ای بسا خنده که صد اشک روان در پی اوست .
۵ . اگر غم و غصه ای داریم همه را ماننده خاکروبه ها دور بریزیم . افکار پریشان را از ذهنمان بشوییم . نگرانی های بیهوده  بدبینی ها و بداندیشی ها و دیوارها و فاصله های ساختگی را از بین ببریم .گذشته ها را فراموش کنیم و به آینده های روشن زندگی چشم بدوزیم . ببخشیم تا بخشوده شویم .  کدورت ها را به عقده و عقده ها را به کینه های درمان ناپذیر بدل نکنیم و یک اخم و تخم ساده را به جنجال خانوادگی نکشانیم .  آشتی و دوستی دوباره نیاز طبیعی همگانی است و نیازی به فلسفه و فکر و خیال ندارد . به جای توقعات خنده دار ، پیش قدم شویم و با کسانی که قهر کرده ایم ناباورانه آشتی کنیم تا قدرت انسان را درک کنیم و طعم شادی ها با تمام وجود لمس کنیم .
۶ . شادی نمادین را هم فراموش نکنیم . نباید چهره های ما قالبی یخی پیدا کند . گره از جبین بگشاییم و به روی دنیای تازه لبخند بزنیم . بگوییم و بخندیم و بذله گو باشیم و کسی را از خود نرنجانیم . رفتارهای طنزآمیز ظریف و سخنان مسرت بخش و امید دادن به دیگران و کمک به آنها و بخشیدن بعضی از بدهی های اندک آنان شاید چیز مهمی به نظر نرسد اما امواجی از شادی ها را در پی خواهد داشت . 
۷ . به دنیای بزرگ و خدای بزرگ تر آن و آدمها و گلها و رودخانه ها با نگاهی خوش بینانه و شادمانه و رضایت بخش بنگریم .پنجره های تازه ای را که تاکنون نگشوده ایم به روی طبیعت خدا بگشاییم و با چشمان دیگری به عالم و آدم نگاه کنیم گویی که اولین نگاه ماست . همه چیزهای خرد و کلان را در کنار زیبایی گلها و ماهی ها و سبزه ها و پهنه بیکرانه لطف خدا فراموش کنیم . و در سفره هفت سین سعادت ،  سادگی و سلامت و سازگاری و سربلندی و سرزنده بودن و سبکبالی و سوزعارفانه را از یاد نبریم .

                                                                                               
                                             

8 . هرگز نخواهیم که از راه درد و غم و اشک دیگران به شادی و خنده برسیم . ریشخند دیگران نمی تواند شادی واقعی به وجود آورد . ایجاد ترس و وحشت در دیگران برای شاد شدن شخصی  در ایام عید یک نوع حماقت عجیب فرهنگی است که به صورت عادت و سنت ناروایی در میان ما گسترش می یابد . انفجارهای رعب آور و آتش سوزی های مهیب یا تیراندازی به افراد یا آتش بازی با اتومبیل دیگران یا انداختن ترقه های بمب آسا و گوشخراش به سوی خانم ها یا توی ماشینها یا در مدرسه ها و حتی کلاس های درس دانشگاه ها تنها در میان ما کار سهل و ساده و رایجی است و در کشورهای دیگر کاری شرم آور و باورنکردنی و نوعی بزهکاری افراطی و بیماری شدید روانی و انحطاط فرهنگی  محسوب می شود .

۹ . شادی را سربه سر در کیک وشیرینی و میوه و آجیل و قهقهه نجوییم . بعضی از شادمانی ها و سرمستی ها نوعی بی خردی تهوع آور است . افراط در شادی به درد و رنج  و بدحالی و ملالت و خستگی مفرط بدل می شود . بعضی از غم های پاک و دل انگیز نیز لذت شادی بخشی دارند : 
    غم و شادی بر عارف چه تفاوت دارد    ساقیا باده بده شادی آن کین غم ازوست  
۱۰ . هر چه شادیها طبیعی و ساده و کم هزینه تر باشد به شادی واقعی بیشتری دست خواهیم یافت و هر چه مصنوعی تر و پر هزینه تر و غیرعادی تر و آمیحته با ترس و هیجان افراطی  باشد به جای شادمانی طبیعی و واقعی بر استرس ها و فشارهای روانی خواهد افزود و خستگی عصبی بیشتری به دنبال خواهد داشت . به طوری که شاید بعدها از شادی های متعارف و طبیعی هم محروم گردیم .
۱۱ . شادی و خنده امری کاملا طبیعی و انسانی است اما شکل ها و قالب های بروز آن تابع فرهنگ و عادات و الگوهای اجتماعی است . گاهی خنده و شادی خیلی طبیعی در شکل لودگی و قهقهه های مسخره و رفتارهای بیمارگونه ای صورت می گیرد که نشانگر  دوری افراد از آموزش های صحیح و عاری بودن از ادب و فرهنگ اصیل انسانی است . برخی  به جای لبخندهای ساده چنان صداها و حرکات عجیبی از خود بروز می دهند که موضوع طنز و تمسخر همگان می شوند و جالب این که از تمسحر شدن بیشتر هم احساس شخصیت می کنند . 
۱۲ . کم کم دید و بازدیدهای ایام عید هم به جای شادی بخشی و خاطره انگیزی به امور خنده دار و البته خسته کننده ای تبدیل می شود . این زمانی است که دید و بازدیدها بیش از اندازه رسمی می شود و  دیدن افراد و گفت و گو و تجدید خاطرات و تبادل عاطفی و شادمانی و ... مطلقا بی معنا می گردد و برخی می کوشند قیافه بعضی ها را که صلاح نیست ببینند به جای آن از انداختن کارت و یادداشت (آمدیم و نبودید) به منازل آنان استفاده کنند و یا زمانی منزل کسی بروند که مطمئن هستند در منزل حضور ندارند تا بگویند: آمدیم و نبودید و شرمندگی بماند برای آن طرف . جالب این که یکی از بستگان ما می گفت از قبل کارت هایی آماده کرده و به فلانی داده ام که در دید و بازدیدها هر جا که صاحبخانه تشریف نداشت از طرف ما هم کارت ( آمدیم و نبودید) را لای در آنان بیندازند .در این وضع همه بلاتکلیفند و هرکس احساس می کند باید زورکی به خیلی ها سر بزند . آن هم به اندازه دو سه دقیقه و زیارت حانه و شیرینی هایی که در بشقاب قرار می گیرد و حتی خورده نمی شود .  چگونه ممکن است در یک دو ساعت به ده بیست آدرس سر زد و شادی و سرزندگی و عواطف اجتماعی یا صله رحم را مد نظر داشت ؟ آیا این کارها تکراری و بی محتوا و رسمی و تحمیلی و بیش از حد خسته کننده نیست ؟ و آیا واقعا جز هزینه های مالی بیهوده و اتلاف فرصت های طلایی عمر نقش اثرگذار  دیگری در زندگی ایفا می کند ؟

---------------------------------------------------------------------
                         مطالب دیگر در باره شادی :

۱*۲*  ۳*  ۴* ۵* ۶* ۷* ۸*  ۹* ۱۰* ۱۱*  ۱۲*

                                   
                              ویژه نامه نوروز ۱۳۸۳