از درون سیه ماست جهان چون دوزخ

از درون سیه ماست جهان چون دوزخ

دل اگر تیره نباشد ، همه دنیاست بهشت

خوشبختانه ما نفرین شده ترین و بدبخت ترین آدمهای روی زمین نیستیم . خیلی از ما بدبخت تر ها هم هستند که غبطه وضع و حال ما را می خورند  و گاهی از ما بهتران بسیار خوشبختی هم می بینیم که  هزار نوع فلاکت و بدبختی رنگین و ننگین در پرده دارند . چه شخصیت های مشهوری که وقتی داستانی از داستانهای پشت پرده  زندگی شان بیرون می رود و  نقل محافل می شود ، سراپای وجودشان در سرب مذاب درد و رنج فرو می رود و از عمق جان سوز می کشند . در سلسله مراتب بدبختی های زندانیان ، بدبختی هایی هست که  نسبت به بدبختی های دیگر ، ‌قله خوشبختی به نظر می رسد .  توی سرمایه داران هم کسانی هستند که روزی هزار بار می میرند و زنده می شوند . بدبختی و خوشبختی در حساب بانکی کارخانه دار یا کارهای طاقت فرسای یک کارگر ساختمانی نیست . در کوخ ها و کاخ ها نیست . بدبختی و نکبت در نگاه های بد ماست . در رفتارهای ماست . در احساس ماست . در تکیه کلام های ما و روش و منش زندگی ماست . بدبختی و خوشبختی حاصل خامی یا پختگی و تجربه و بی تجربگی زیستن ماست ؛ بدبختی و خوشبختی در افق نگرش ما و زاویه دید ظهور می کند و خیمه می زند  ؛ بدبختی و خوشبختی از ذات زشت و پلید ما جریان می یابد یا  از  گوهر نفیس وجود ما جوانه می زند  . بدبختی و خوشبختی از درون ما می جوشد وبیرون می تراود  ماست  . این ماییم که به دیوارهای زندگی رنگ می زنیم  و موسیقی زندگی ، اگر تلخ است یا شیرین ، همه از ارکستر روان ما بر می خیزد  : 

راه لذت از برون دان نی درون              ابلهی دان جستن قصر و حصون

آن یکی در کنج مسجد مست و شاد        و آن دگر در باغ ترش و بی مراد

قصر چیزی نیست ویران کن بدن           گنج در ویرانی است ای میر من