پرواز را به خاطر بسپار

پرستوی مهاجر

یادگار پرستوی مهاجر ژولیس سزار   انا لله و انا الیه راجعون  خوشا آنانکه که با عزت ز گیتی    بساط عیش بر چیدند و رفتند ز کالاهای این آشفته بازار    محبت را پسندیدند و رفتند برادر بزرگوارم دانی یا ژولیس سزار امپراتور سرزمین آبهای همیشه آبی  جانباز شیمیایی  ، وبلاگ نویس توانمند ،  نویسنده  چیره دست  ، دانشمندی ادیب ، پزشکی دلسوز  که زخم خورده جنگ است  در تاریخ 20 / 9 / 138۴یکشنبه ساعت ۳۰/۲۳ در بیمارستان در اثر عمل جراحی برای درمان بیماریش به شهادت رسید . و از زجر ها و  ناراحتی هایی که در اثر خوردن قرص ها و آمپولهای دردناک متحمل بود و دم بر نمی آورد  راحت شد  .  کبوتر عاشق ما به سوی آسمانها عروج کرد . امپراتور درد کشیده  همه دوستان را نا باورانه در غم و اندوه فرو برد . ژولیس سزار عزیز  با اینکه می دانست این بار برگشتی در کار نیست .  جاده ای بی انتها را در پیش گرفته است . می داند انتهای جاده کجاست . مقصد او بهشت است . خدا چه گلچینهایی می کند  . شهید بزرگوار می دانست باید از همه تعلاقات  دنیا حتی از وبلاگش که آن را از  همه دنیا بیشتر دوست داشت  دل بکند باز امیدش به خدا بود و میگفت :    هر روز صبح که از خواب بر میخیزم این را تکرار میکنم که من امپراطور ژولیس سزار زندگی را دوست دارم ...دوست دارم ...دوست دارم  .. مهم این است که این دفتر باز باشد ...به این نتیجه رسیده ام که وبلاگم را در حال حاضر از همه چیز بیشتر دوست دارم ..به خاطر آدمهایی که در این جا دوستان منند ...برای بهار گفتم که خوانندگان وبلاگ من بهترین دوستان نادیده منند ...و دوستشان دارم ..خیلی !..دوری آنها را تاب ندارم ...دلم برایشان تنگ میشود ...بس که این بچه ها گل و با معرفت و با مرامند ...من آنها را باور کردم ...و باور دارم ...چون آنها نیز مرا و سرزمین و امپراطوری مرا باور دارند ..پس پیوند ناگسستنی بین ماست ...عشقی عمیق و ناگفته و ننوشته ...به بهار گفتم که اینان عزیزترین لحظات زندگیم را رنگ کردند ...برای همین تا این حد دوستشان دارم و نگران آنها هستم !    آخ که چقدر به شما و به دنیای وبلاگی شما و کامنتهایتان وابسته ام ...چقدر ...چقدر ... من این رسانه را دوست دارم به خاطر همه خوبیها و بدیهایش . پر از سوء تفاهم است . پر از اشتباهات و خطاهای انسانی است . اما بهترین دوستانم خوانندگان وبلاگم هستند . اگر من زنده بر نگردم میخواهم این وبلاگ ادامه پیدا کند و مطمئن باش آنقدر به خدا غر و نق میزنم که هر روز اجازه بدهد برای چند دقیقه هم که شده بیایم و وبلاگ دوستانم را بخوانم و لذت ببرم و بعد بروم سراغ کامنتهایم و بخوانم و اگر شد شبها به خواب آنان بروم و جواب کامنتشان را حضوری بدهم . من رابطه ام با این دنیا یه این وسیله همیشه برقرار میشود .    نمیدانم چرا دل نازک شده ام ..به تلنگری میشکنم ...بغض میکنم ...در خود فرو می روم و نگران میشوم ...نمیدانم شاید این چنین مظلومانه و بی هیچ سر و صدائی باید کوله بار سفر ببندم ...دلم شکسته ...به چیزی نیاز دارم که نمیدانم چیست ...ولی هست و میتواند آرامم کند ...شاید دوباره باید ایمانم را مرور کنم ...شاید ریسمانی که مرا به این دنیا وصل کرده جنسش قوی است ...و باعث زجر من میشود ...