صدای پای دلهره

 

صدای پای دلهره

پیوسته هزار و یک صدا در دل مان می پیچد و هزار حال و هوای شگفت آور در دالان های روح اسرار آمیزما پدید می آید . گاهی دلهره عجیبی سراغ آدم می آید . دلهره ای مرموز چون شبحی وحشتناک که در شبی تاریک از میان شاخه های درختان بیرون می خزد و بر تو سایه می اندازد . سایه ای سنگین و زجرآور . نگرانی و دلهره و اضطراب سراپای وجودت را فرا می گیرد . ضربان قلبت بالا می رود . نفس نفس می زنی . نزدیک است که خفگی سراغت آید . بر پیشانی ات عرق سردی نشسته و نمی دانی چه باید بکنی . نه قرص آرام بخش و نه فیلم پرماجرا و نه مطالعه و نه عشق و نه هیچ چیز دیگر نمی تواند امواج پرتلاطم روحت را آرام سازد . گاهی حتی در آرام ترین و امن ترین جاها در میان عزیز ترین دوستان و بستگان این شبح شوم بر تو چنگ می اندازد و تو مانند ماهی بی رمق در میان چنگال هایش بالا و پایین می پری و راه نجاتی نیست و کسی نمی تواند به تو کمک کند . آدمی در زیر و بم پر نشیب و فراز جاده های زندگی در چه بلبشوی عجیبی زندگی می کند . گویی مسافر گم شده ای در بیابان برهوت ره می سپارد و نه از مقصد نشانی است و نه از رهگذران و یاوران صدایی . تنها حرکت شن های روان در لحظه های بیتابی است که سبب می شود او گذشت زمان را حس کند . در این لحظات ، تو به یک زندانی مجروح می مانی که سرشار از زنجیرهایی و سال هاست در آن سیاهچالهای متروک و تنگ و تاریک اعماق زمین در حال جان کندن است و کسی فریادش را نمی شنود . دوستان و عزیزانی هم که هر روز وی را احاطه می کنند ، در عین حال که خنده های مستانه شان به گوش می رسد ، از وضع و حال تو هیچ نشانی در نمی یابند و تو را در زندان مخوف درونت تنها به حال خود رها می کنند و برایت طنز می خوانند و شادباش می گویند و می روند .